Duikcollega’s,
Hieronder is mijn eerste duikervaring uitgeschreven: enjoy!
Een week voor het zover was, was ik al aan het uitkijken naar die bewuste 17de april. Met de stift in de hand (om de kalenderdagen te doorkruisen) telde ik dag na dag af naar die bewuste eerste duik.
De trip naar Brussel begon vrij stressy. Ik moest me haasten om met de auto van mijn stagebedrijf naar Lander te rijden om met hem mee naar Nemo 33 te gaan. Als ik 1 ding heb geleerd van de autorit van de haven naar Lander thuis is dat Nieuwkerken echt wel een serieus boeregat is en dat ze er pap van hebben gegeten om wegversperringen op te leggen en wegomleidingen uit hun duim te zuigen.
Aangekomen aan grote baan nummer 100 voelde ik de opwinding, ik besefte maar al te goed dat ik voor het eerst dieper ging duiken dan het voetbadje van 2.5 meter diep genaamd: het zwembad van Sint-Niklaas. Ik wist dat het nog niet dicht ging komen bij de belevenis van een echte duik, maar voor mij was het echt spannend.
Brussel heeft zeer druk verkeer, bijna waren we te laat. Na uren: “ik zie ik zie wat jij niet ziet”, “ik ga op reis en ik neem mee” en “welk dier begint met welke letter” kwamen we eindelijk aan.
In het restaurant van Nemo 33 begon het pas echt te kriebelen. Door de ramen die uitzicht hadden op het zwembad kon ik de ‘immense’ diepte van 33meter goed aanschouwen. dit gaf toch wel een gevoel van: nu gaat het ECHT gebeuren.
Het was zeer duidelijk dat ik zenuwen had: verkeerde palmen genomen, vergeten melden dat ik uit het zwembad was en mijn duikfles die omgekeerd in mijn jacket zat (voor de duidelijkheid: fles achterstevoren, niet ondersteboven).
Toen kwam de duik zelf. Na het opwarmen, maken van afspraken en een paar apneus konden we beginnen aan het echte werk.
Het gaf een raar gevoel om plots over de 5-meter-rand af te dalen naar 10 meter. Ik had voor het duiken schrik dat ik mijn oren niet ging kunnen klaren op ‘grotere’ diepte, maar dit ging verrassend goed. Vervolgens begon het oefenen: manouvreren, trimmen, klaren, bril leegmaken, het ging plots vanzelf. in een dieper zwembad is alles precies makkelijker.
Na even de grotten te hebben bezocht (wreed cool) hebben we ons begeven naar de 34 meter schacht. Op de rand, op onze buik, konden we de ster aanschouwen die op zich de bodem van het zwembad bevindt. En roepen dat die ster deed: “duik ietsje dieper, veel leuker”. Op die moment ruste er op die moment een engel op mijn rechterschouder en een duivel op mijn linker. Ik had heeeeel graag geluisterd naar mijn rechterschouder en ietsje dieper gedoken, maar ik ging toch de raad van Paul volgen om de diepte te mijden. Wat ook vrij logisch is, voor de eerste duik.
Even terug serieus nu: safety first!
Na deze belevenissen hebben we ons terug naar het 10 meter niveau begeven. Hier bevond zich de auto. Na een kwartierje hoorde ik geklop. Het was het geklop op de buis om aan te kondigen dat we de duik moesten beïndigen. Ik had het gevoel ofdat we nog maar 5 minuten in het zwembad waren, de tijd was gevlogen.
Met heimwee naar het bad moesten we ons gerief demonteren. Na immens gezaag van de badmeester over 5 minuten te laat uit het zwembad en het niet goed leegmaken van mijn trimvest (bijna mijn duikbril tegen zijn gezicht getimmerd) was het terug tijd om naar het restaurant te trekken.
Algemeen kan ik de duik niet goed beschrijven, het was gewoonweg overweldigend en onbeschrijflijk.
Die avond verliep zeer aangenaam. Lekkere spaghetti, leuk gezelschap, goede gesprekken en een vlotte terugreis sloten mijn avond perfect af.
(De volgende morgen verliep het minder vlot om uit mijn warm bed te raken, maar je kan niet alles hebben in het leven)
Ik vond het een on-be-schrijflijke belefenis en kan niet wachten tot 1 mei om aan het echte werk te beginnen!
Met andere woorden: “dit smaakt naar meer!”
Verder wil ik paul en Kathleen bedanken voor de goede begeleiding en de onvergetelijke avond :)
PS: heeft er toevallig een duikbril gevonden? k’ Ben hem daar vergeten :s
Tom