De reden waarom ik voor de duiksport heb gekozen…

Nog geen 5 jaar moet ik geweest zijn toen ik voor mijn eerste keer snorkelde. Zoals alle jaren gingen ik samen met mijn ouders en zus naar Spanje. Een zon, zee en strandvakantie, hoewel de verhoudingen bij mij ietwat anders lagen. Vooral een zeevakantie. Ik zag hoe de ‘grote jongens’ op rotsen klommen om er vervolgens het mediterrane water in te duiken. Anderen waren aan het snorkelen en soms gingen ze ook onder water, en bleven ze, althans in mijn ogen, lang onder water.

Ondertussen weet ik dat deze bezigheid ook een naam heeft, namelijk ‘free diving’. Onder diezelfde free divers waren er ook die een netje om de schouder hadden en een harpoen droegen, en boven kwamen met een octopus aan de speer. Hun vangst gingen ze dan aan de lokale restaurants op de dijk verkopen. Elke peseta (jawel, nog pesetas!) vakantiezakgeld die ik kreeg ging dan ook Linea recta in mijn spaarpotje om me zo snel mogelijk een snorkel en zwemvliezen aan te schaffen. En uiteraard had ik enkele dagen later voldoende geld om me mijn beginnermateriaal te kopen. De ‘rotsspringers’, free divers, harpoenjagers, en mijn eigen snorkelervaringen hebben mijn fascinatie en passie voor de onderwaterwereld sindsdien enkel versterkt.

Zoals zo velen is er een groot verschil tussen praten en doen. Ook bij mij. Dikwijls zei ik van duiklessen te willen nemen, of me bij een club aan te sluiten. Ondanks die goede voornemens heeft dit toch nog jaren geduurd vooraleer ik de stap effectief zette. Toevallig hoorde ik Jeffrey praten over zijn ambitie om te beginnen duiken, en veel was er uiteraard niet nodig om zijn plannen te versterken gezien ikzelf ook die ambitie koesterde. Ook kende ik Annelore al jaren, en wist dat ze dook bij Aquapol. Jeffrey, Annelore, en Lander (hoewel ik toen nog niet wist dat Lander de zwembadlessen mee ging kunnen volgen) als mededuikers was voor mij voldoende om er effectief voor te gaan. Na de eerstvolgende infosessie over het duiken bij Aquapol was de keuze dan ook
evident. Ik ga duiken.

Hoe zou het zijn om onderwater te kunnen ademen? Zit de kans er niet in dat mijn ontspanner ‘lekt’ en ik water inadem? Is duiken niet één van de gevaarlijkste sporten die er bestaan, en is de kans op een ongeval dan ook niet reëel? Hoe zou het zijn om geruime tijd onderwater te vertoeven en dat gevoel van gewichtloosheid te ervaren? Op al deze vragen zou weldra een antwoord komen.

Tijdens de eerste zwembadduik, na het monteren van de fles, kwam op veel van deze vragen een antwoord. Het ademen verloopt uitstekend, hoewel de ingeademde lucht fris aanvoelt, en ook onder een ietwat hogere druk ingeademd wordt. Dit is echter een kwestie van gewoonte, en na enkele keren merkte ik dit al niet meer. Hetgeen ik het meest verwonderlijke vond was het gevoel
van rust dat ik kreeg onder water. Zelf nog maar het onderwatergevoel in een zwembad is enorm ontspannend. Een week stress valt haast letterlijk van je schouders. Ook ben je enorm wendbaar en snel onderwater!

Maanden gaan voorbij en we worden steeds meer klaargestoomd voor de echte duiken. Fysiek zijn we er allemaal op vooruit gegaan, en de duratie van onze apneas vergroot ook elke keer. Half April 2012 zijn we dan ook voldoende gevorderd om onze eerste duik aan te vatten. Hiervoor trekken we naar het wereldbekende Nemo 33 te Ukkel. Na een briefing omtrent gewoontes en regelgevingen beginnen we aan een 10 minuten durende opwarming. Hierbij free dive je naar believen om de longen open te zetten en het klaren te testen. Dit laatste heb ik iets te intensief gedaan. De free dive naar 5 meter diepte ging verbazend goed, en besloot ik vervolgens naar de 10 meter te gaan. Dit ging eveneens goed tot 8 meter diepte, tot ik plots last kreeg aan mijn linkeroor. Een klaarprobleem dat niet op te lossen viel, ondanks verscheidene Valsalva manoeuvres uit te voeren, te stijgen, te dalen, … Dit was nog steeds in de opwarmingsperiode, dus ik veronderstelde dat mijn oor wel zou stabiliseren tijdens het optuigen van het duikmateriaal. Een tiental minuten later lagen we gereed in het water, klaar om de duik aan te vatten! Tot 3-4 meter geen probleem, maar de 5 meter halen leek onmogelijk. De last in mijn linkeroor ging over in pijn en toen werd duidelijk dat de duik er voor mij opzat die dag. Spijtig, maar wel de beste keuze. Een eventuele trommelvliesscheur zou ingrijpendere gevolgen hebben. Zowel het gevaar op alternobaar vertigo onderwater, de kans op infectie achteraf, en de periode dat het duurt om een dergelijk letsel te laten genezen is het risico niet waart. Ik zou sowieso verschillende weken niet kunnen duiken, en dus de doopduiken en wie weet zelfs het

voorjaarskamp missen. Dan prefereer ik een korte duik in Nemo 33 zonder verdere gevolgen.

Lessen vallen er altijd te trekken. Niet alles verloopt altijd zoals verwacht, en het zijn deze zaken waaruit het meeste te leren valt. Ik ben blij dat ik de pijn niet onderdrukt heb, en ik geleerd heb van niet te veel te jojo-duiken alvorens met de feitelijke duik te beginnen.

Hoewel ik niet de volle duik heb kunnen vervolledigen, ben ik wel nog steeds in de overtuiging dat duiken ‘mijn ding’ is, en ik hoop in de nabije toekomst van mijn hobby mijn passie te maken. Een hele zomer ligt in het verschiet, en hopelijk kan ik nog vele duiken doen. Veel dingen bijleren, veel mooie dingen ervaren, en zo richting mijn 2de ster duiken: dat is mijn objectief.

Eén ding is zeker: De keuze om te beginnen met duiken is de beste die ik in jaren heb genomen. Ik ben ervan overtuigd dat ik nog veel plezier ga beleven aan deze sport. Als beginner is het een dure sport, maar eens ik al mijn materiaal zal hebben, zal dit wel meevallen. Dan zal ik pas echt kunnen genieten van de sport, aangezien er dan ‘last minute’ kan worden beslist om te gaan duiken, zonder rekening te moeten houden met openingsuren van duikshops om materiaal te gaan huren. Een
spannende tijd breekt aan!

Hendrik De Blanger